Hutmen był jednym z flagowych wrocławskich przedsiębiorstw z uwagi na wielkość produkcji oraz fakt, że rury, pręty i profile były eksportowane na Zachód. Otoczenie, w którym pracowała załoga, było wyjątkowe. Okolice głównego wejścia zdobiła futurystyczna obrotowa fontanna. Przed zakładem z biegiem lat dostawiano kolejne rzeźby i instalacje artystyczne. W halach produkcyjnych szumiały wodotryski, żeby schładzać i nawilżać powietrze. Tam, gdzie warunki były mniej ekstremalne, pracę umilały akwaria z rybkami. W pomieszczeniach socjalnych z kranów w ścianie leciały do wyboru: woda, kawa, a nawet woda z miętą. Na tamte czasy to były sensacje – opisywane w gazetach i pokazywane w Polskiej Kronice Filmowej. 

Czy instytucja o takiej filozofii pracy mogła mieć byle jaką główną halę produkcyjną? Nie mogła. W latach 1964-1970, w ramach kolejnej rozbudowy Hutmenu, postawiono obiekt, który architekt Jerzy Surma uformował na coś więcej niż obiekt do produkcji przemysłowej. Kolosa o powierzchni około 20 000 m2 nakryto dachem przypominającym zęby piły (tak zwanym dachem szedowym). Ten rytm powtórzono niżej – przy wykończeniu elewacji płytami betonowymi, których styków nawet nie próbowano maskować. Brutalizm objawił się w tym przypadku w czystej postaci: beton i techniczne uwarunkowania jego montażu stało się ozdobą. 

Stojąca nieopodal wieża ciśnień, nazywana Grzybkiem, jest rówieśniczką tej hali. Wieżę zbudowano z 12 kręgów żelbetowych. Mieściła na szczycie zbiornik na 500 m3 niezbędnej w procesach produkcyjnych wody. Podobnie, jak hala ciągarni, znajduje się już pod ochroną konserwatora zabytków. Doceniono walory tych budowli i całą wiążącą się z nimi historię. Brutalizm jako kierunek w architekturze zawsze budził kontrowersje. Zarzucano mu nieludzkość i dehumanizację architektury. W przypadku Hutmenu – ze względu na historię zakładu i propagowane w nim idee przyjaznego środowiska pracy – możemy mówić o najmilszym brutaliźmie w Polsce.