Stojący na skwerze obserwator zobaczy bryłę wyraźnie nawiązującą do kamienic okalających rondo. Front budynku szanuje kształt placu i jest wklęśnięty. Cztery kondygnacje głównej bryły Thespiana odpowiadają wysokością sąsiadkom z początków XX wieku. Wyżej znajdują się jeszcze dwie kondygnacje, ale już wyraźnie cofnięte względem ulicy. Kolejne trzy wyłaniają się tak głęboko z tyłu, że wydają się pochodzić z całkiem innego budynku. Natomiast po północnej stronie maćkowowy aktor niespodziewanie mówi: „Mam przecież dziewięć kondygnacji naziemnych i wcale nie jestem niższy niż spółdzielcze bloki”. 

Intencje projektantów w kaskadowym kształtowaniu bryły są tu klarowne i podkreślone wysoką jakością wykończenia. Neomodernistyczny kostium naszego thespiana uszyto ze złocistych i srebrzystych płyt elewacyjnych. W celu zapewnienia ciszy i komfortu apartamenty odizolowano od ruchliwej ulicy dwiema warstwami okiennych przeszkleń. Między nimi wstawiono przesłony ze zdalnie przesuwnych tkanin. Ten wysmakowany architektoniczny teatr ma zatem nawet swoje kurtyny.