Budynki D-1 i D-2 nowej, polskiej już politechniki są dziełami Tadeusza Brzozy i Zbigniewa Kupca – architektów kształconych na Politechnice Lwowskiej. Pierwotnie te dwa gmachy były przeznaczone Wydziałowi Elektrycznemu i Wydziałowi Lotniczemu. Wznoszono je w latach 1950-1955, gdy odgórnie było forsowane budownictwo „narodowe w formie, socjalistyczne w treści”. Oczekiwano symetrycznych założeń, wielkich placów, klasycystycznych nawiązań. Oraz imponujących kubatur, których w przypadku D-1 i D-2 ostatecznie zabrakło. System bowiem, akurat w czasach tej budowy opresyjny jak nigdy, zaplanował więcej, niż miał realnie zasobów. W wielu miejscach oszczędzono na kamiennych materiałach wykończeniowych, zastępując je tynkiem. Na dziedzińcu budynku zachodniego (D-2) na elewacji jest wręcz surowa cegła. 

Mimo to całość nie dokumentuje wyłącznie niedomagań socrealizmu. Te gmachy to świadkowie rodzącej się tuż po II wojnie światowej wrocławskiej nauki. Architekturę D-1 i D-2 wielu znawców po prostu docenia. A nawet – dostrzega w tych bryłach ostatnie echa przedwojennego polskiego modernizmu. Już w XXI wieku oba budynki wizualnie połączyła zamykająca przestrzeń między nimi uczelniana biblioteka, który wraz z dostawionym budynkiem Wydziału Elektrycznego trochę zamaskowała fakt, że zamierzenia Brzozy i Kupca po prostu nie dokończono.