Twórcy DOLMEDU, Anna i Jerzy Tarnawscy, niespełna dekadę wcześniej zaprojektowali bardzo dobrze odebrany budynek ZETO. Tym razem tworzyli już jednak nie za Gomułki, lecz w czasach gierkowskiego otwarcia na świat. Tarnawski w poszukiwaniu nowoczesnych inspiracji udał się nawet do Japonii, gdzie odwiedził zakłady Toshiby. 

Gdy budynek przy Legnickiej ostatecznie powstał, Wrocław oniemiał. Z zewnątrz placówka medyczna przypominała lewitujący tuż nad ziemią pojazd kosmiczny. Na dodatek, podczas jej realizacji nie oszczędzano na wykończeniu. Aluminiowe elementy elewacji sprowadzono z Włoch. We wnętrzach piorunujące na owe czasy wrażenie robiły kamienne i drewniane okładziny ścienne. Imponowała przestronność, wielka spiralna klatka schodowa, ale także - to już nie zasługa architektów - wszechobecna zachodnia automatyka w pracowniach. Na tamte czasy tak nowoczesna, że kultowy program telewizyjny „Sonda” poświęcił cały odcinek temu, jak DOLMED bada ludzi. 

Władze od początku pokładały w tym obiekcie wielkie nadzieje. Na uroczystym przecinaniu wstęgi zjawił się sam Edward Gierek, jednak mieszkańcy i mieszkanki budynek bardziej skojarzyli z lokalnym partyjnym notablem – Ludwikiem Drożdżem, wieloletnim pierwszym sekretarzem komitetu wojewódzkiego PZPR. Czasem nazywano więc DOLMED od jego kształtu „babką drożdżową”, ale generalnie – podziwiano. Ludziom żyjącym u schyłku lat 70. XX wieku ta realizacja wydawała się tak futurystyczna, że wystąpiła w filmie „Test pilota Pirxa” – na motywach twórczości Stanisława Lema. Dekadę później biura tej placówki wykorzystano jako jedną ze scenografii „Pana Kleksa w kosmosie”. 

Budynków nowoczesnej diagnostyki medycznej miało powstać w całej Polsce kilkanaście. Ostatecznie takiego ciasta drożdżowego nikt już nigdzie nie wypiekł. DOLMED pozostał unikatem. Dziś, choć przemodelowany, nadal pełni funkcję placówki medycznej.