Prestiżowa lokalizacja w sąsiedztwie nadodrzańskich bulwarów oraz Mostu Grunwaldzkiego otrzymała zabudowę w prawdziwie wielkomiejskiej skali. Efekt prac architektki Jadwigi Grabowskiej-Hawrylak oraz jej zespołu do dziś zadziwia i każe stawiać pytania. Czy jest to jeszcze czysta architektura? A może już rzeźbiarstwo? 

Zespół sześciu wieżowców mieszkalnych oraz dopasowanych stylistyką budynków usługowych powstawał w latach 1968-1978. Od samego początku był czymś niezwykłym. Peerelowski normatyw zabudowy osiedli mieszkaniowych mówił o maksymalnie 11 kondygnacjach – tymczasem tu było ich aż 16. Fabryki prefabrykatów budowlanych masowo wypuszczały wielką płytę w kształcie prostokąta – a tu dostarczono elementy pozwijane niczym wycinki walca.

O tym, jak przekonywano decyzyjnych z PZPR do wszystkich przewidywanych tu fanaberii, do dziś krążą legendy. Ponoć Edward Gierek podczas wizyty w Paryżu ostatecznie docenił projekt, gdy zorientował się, jak entuzjastyczne opinie zbiera on za granicą. Nie jest też zupełnie jasne, co właściwie zainspirowało Grabowską-Hawrylak do zaproponowania tak awangardowych kształtów. Bo nie od początku wieżowce tak miały wyglądać. Pewne jest, że niezwykłą formę prefabrykatu opatentowano i… nigdzie już nie użyto. Projektantka planowała zastosować obłe balkony na jeszcze jednym budynku. W miejscu, w którym dziś przy Rondzie Reagana stoi budynek Skanska, miał powstać duży hotel dla studentów zaocznych, nawiązujący stylistyką do budynków sąsiadującego „Manhattanu”.