W wymyślającym się od nowa polskim już Wrocławiu wciąż zalegało mnóstwo ruin. Było pole do eksperymentów, a idee Corbu pociągały. Młody zespół architektów Miastoprojektu pod kierownictwem Jadwigi Grabowskiej-Hawrylak, w skład którego wchodzili Edmund Frąckiewicz oraz Igor i Maria Tawryczewscy, zakasał rękawy. Sama budowa ruszyła w 1958 roku. Dwa lata później blok mieszkalny był gotowy. 

Oczywiście, niezbyt duża działka przy ulicy Kołłątaja nie pozwalała na realizację o takim rozmachu, jak słynna „jednostka marsylska”. Można było zaadaptować tylko niektóre jej założenia. Przede wszystkim – stworzono namiastkę domków jednorodzinnych w centrum miasta. 54 mieszkania we wrocławskim budynku są dwupoziomowe. Na tamte czasy i polskie warunki – była to rewelacja. Stąd zresztą wzięła się nazwa całego dzieła – Mezonetowiec (z francuskiego maisonnette – domek). Każdy piętrowy lokal przy Kołłątaja otrzymał około 70 m2 powierzchni i taki sam układ (kuchnia z jadalnią i pokój dzienny na dole, dwie sypialnie, łazienka i toaleta na górze). Każdy miał też po dwa balkony i okna wychodzące na dwie strony budynku. Pierwotnie był i wspólny dla wszystkich taras na dachu! Ten niestety jednak szybko „zepsuto” przez wybudowanie kolejnych mieszkań – już jednopoziomowych. 

Mezonetowiec figuruje dziś w rejestrze zabytków. W 2022 roku dobiegł końca udany remont, który podkreślił awangardowość tego budynku.