Narodowe Forum Muzyki stworzyło przeciwwagę dla klasycystycznej opery po przeciwnej stronie Placu Wolności. Budowla NFM ma prawie identyczną wysokość. Kontrastuje jednak wyraźnie dłuższymi elewacjami, na dodatek pokrytymi w większości bardzo ciemnym materiałem, naśladującym drewno. Projektanci mieli świadomość masywności tego, co tworzą – aby taka bryła nie przytłaczała obserwatora, szklili ją, nacinali i gięli tak bardzo, jak tylko pozwalała na to funkcja budynku. 

Czy cel w pełni osiągnięto – nie wszyscy krytycy architektury są zgodni. Rozwiązania wnętrz natomiast zadowolą tych najbardziej wybrednych. Foyer obiektu jest eleganckie i dystyngowane. Zastosowano weń czerń i biel. Wykończono połyskującym corianem. Od samego patrzenia na to wnętrze w głowie brzmią dźwięki pianina. Na melomanów czekają aż cztery sale koncertowe, w tym główna na 1800 osób.

Aby do słuchaczy nie docierały dźwięki z zewnątrz, które zmąciłby odbiór muzyki, zastosowano specjalne rozwiązania. Sala główna ma zmienną geometrię. Znajdują się tam między innymi otwierane lub zamykane stosownie do potrzeb komory akustyczne, a także kanopy – opuszczane płyty sufitowe, którymi można modyfikować doznania dźwiękowe. To wnętrze jest w istocie jednym wielkim pudłem rezonansowym. 

Akustykę przygotował zespół, któremu przewodził Tateo Nakajima, pracujący dla mającej w tej branży światową renomę firmy ARTEC Consultants. Jeśli bryła Narodowego Forum Muzyki faktycznie jest skrzypcami, to z najwyższej półki. Od Stradivariusa.