Dzieło architekta Jacka Burzyńskiego i konstruktora Aleksandra Skorupy miało być głosem w niekończącej się w Polsce Ludowej debacie o tym, jak budować mieszkania szybko, efektywnie i tanio. Żaden z tych trzech postulatów nie został w przypadku Trzonolinowca spełniony. Mimo to rezultat eksperymentu, na którego poprawne przeprowadzenie peerelowskie budownictwo po prostu nie było gotowe, stał się jedną z powojennych ikon Wrocławia. Obiektem tak awangardowym, że mimo wszystkich swoich wad dziś figuruje w rejestrze zabytków. 

Budynek wznoszono od najwyższej kondygnacji do najniższej przez podwieszenie poszczególnych płyt za pomocą siłowników na 12 stalowych linach nośnych.
W 1967 roku świeżo ukończony Trzonolinowiec otrzymał tytuł „Mistera Wrocławia”. Mimo szybko ujawniających się niedoróbek wykonawczych zachwycał niemal unoszącą się w powietrzu bryłą, dodatkowo wyeksponowaną przez cofnięcie linii powojennej zabudowy ulic Kościuszki i Dworcowej. Już w 1974 roku Trzonolinowiec wymagał remontu. Konstrukcja okazała się nie dość sztywna, a ściany zewnętrzne w wyniku nadmiernej pracy konstrukcji się rozszczelniały. Zmieniono ustrój nośny wieżowca – obudowano liny nośne żelbetowymi słupkami. Przerobiono także elewacje.