Działka, na której stanął ZETO, znajduje się dosłownie 100 metrów od Rynku. Mimo to Tarnawscy zrezygnowali z zabudowy w pierzei. Cofnęli swoje dzieło względem linii zabudowy ulicy Ofiar Oświęcimskich. Zastosowali jakże inne od okolicznych kamieniczek środki stylistyczne. Wejście podkreślili daszkiem i ścianką zdobioną izolatorami ceramicznymi. Mury na zdominowanej przez szkło elewacji ozdobili czarno-białą szachownicową mozaiką. Budynek otrzymał łądne zielone patio. Zadbano o przestrzenie socjalne, bibliotekę, kawiarnię. Projektanci zaproponowali, wykonawcy nie cięli kosztów, i – stało się: ZETO naprawdę dbał o dobrostan pracownika. 

Po 30 latach obiekt czeka na remont, ale nie zmieni on charakteru budynku – ZETO został wpisany do rejestru zabytków. Trafił tam nie tylko z powodów architektonicznych, ale także z uwagi na znaczenie dla powojennej historii Wrocławia. Ten niezwykły budynek podobnie jak nieistniejące od ponad 30 lat zakłady Elwro, to historia marzeń o wrocławskiej Dolinie Krzemowej, snutych w czasach, kiedy nawet słowa „komputer” nie używano powszechnie. Często były właśnie „elektroniczne maszyny cyfrowe”.