Powojenna historia Wrocławia mogła się potoczyć tak, że dziś w tym miejscu mielibyśmy jeszcze jeden rynek. Przylegałby jednym narożnikiem do właściwego Rynku podobnie jak Plac Solny. Kamienice w tym miejscu nie przetrwały II wojny światowej, i pozbyto się ich ruin. Przez kilka lat pusty kwartał – nazwany Placem Młodzieżowym – był wykorzystywany do wieców sławiących PZPR oraz do okolicznościowych wystaw pod chmurką.  

W latach 1957-1962 – decyzją partyjną – plac zabudowano. I to w niepodrabialnej stylistyce sytuującej się między socrealizmem a modernizmem. Tam, gdzie bliżej było do wlotu Rynku, ozdobiono 15-klatkowy budynek mieszkalny trzema wysokimi trójkątnymi szczytami. Chciano w ten sposób nawiązać do nobliwego historycznego sąsiedztwa. Tam, gdzie do Rynku było dalej, zespół architektów z Miastoprojektu zaplanował formy nowocześniejsze. Pojawiły się wnętrza handlowe z leciutkimi wizualnie, niemal lewitującymi antresolami. To robiło wówczas wrażenie.